Dziś obchodzimy nie tylko Dzień Flagi, ale też Dzień Polonii i Polaków za Granicą

Szacuje się, że obecnie poza ojczyzną tymczasowo lub na stałe przebywa 20 milionów Polaków. Jest to liczba, obok której nie można przejść obojętnie. Właśnie dlatego postanowiono oficjalnie ustanowić specjalne święto.

Aby żaden rodak na drugim końcu świata nie poczuł się zapomniany, Senat RP w 2002 roku ustanowił 2 maja Dniem Polonii i Polaków za Granicą. Jest to „dowód uznania wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierność oraz przywiązanie do polskości, a także pomoc Ojczyźnie w najtrudniejszych momentach”.

Odpowiedź na pytanie, kim są Polacy za granicą, świetnie znamy – chodzi o rodaków, którzy urodzili się w swojej ojczyźnie, a potem opuścili ją, wybierając życie w wielkim świecie – na chwilę, w celach zarobkowych, z intencją powrotu do domu lub na stałe, osiedlając się w nowym kraju i często zakładając w nim rodzinę.

Czym jednak tak właściwie jest Polonia, o której wiele się słyszy? Czy każdy Polak, który wyjechał, się do niej zalicza?

Mówiąc bardzo ogólnie, Polonią możemy nazwać ogół naszych krajan mieszkających poza granicami ojczyzny, jednak w węższym i dokładniejszym znaczeniu tego słowa chodzi o osoby, które czują się Polakami, ale wcale się w Polsce nie urodziły. Często określenie dotyczy to kolejnych żyjących na emigracji pokoleń szukających więzi z historią, krajem i kulturą swych przodków.

Dzień Polonii i Polaków za Granicą ma służyć nie tylko uświadomieniu rodakom przebywającym poza ojczyzną, że o nich pamiętamy, ale także przypomnieć im samym o ich korzeniach i o tym, jak ważne jest krzewienie oraz pielęgnowanie naszej historii, kultury, języka i literatury wśród młodszych pokoleń.

To wyjątkowe święto to nie tylko wyciągnięcie ramion w stronę tych, których nie ma między nami, w geście pozdrowienia i wdzięczności za krzewienie polskości za granicą, ale także przypomnienie o tym, kim są i, miejmy nadzieję, na zawsze pozostaną.